Goedele

Goedele schrijft een boek over haar orgasme. Na lijf en leden, en vagina: deze keer het kromme klaarkomen. Het interne.

Spasme van eenzaamheid, vaak, dat kirren. Doet er niet toe waar: tussen de lakens, in een steegje, onder een bureau, op het puntje van de stoel, alleen of zelfs met twee –altijd genot in enkelvoud.

Liekens weet dus wat het is: ontwaken na de zucht en de puf. Of dat straalt ze toch zo natuurlijk uit, zelfs nu nog, de veertig voorbij. En ik denk: einzelgänger in eigen vlees. Vrouw. Moeder. En mystica.

Dat blijkt ook uit het gekozen kaftkleurtje voor die nieuwe duivelsverzen van haar. Eerst roos, dan blauw en vervolgens rood, nu paars: niet toevallig de kleur van boete, en schaamte. En uitgelaten droefenis.

Ze bezweert dat de reis belangrijker is dan de bestemming. Gemakkelijk gezegd. En onjuist eigenlijk –weet ze ook wel. Want zelfs Odysseus, die Griekse kluit, had er genoeg van na tien jaar zwerven.

Trouwens: Goedele is niet van het wachtende type. Nooit geweest.