Morrisey: vleesgeworden arrogantie. Gezwollen lucht. Lul, dus.
Geen vlees. Nergens. En al zeker niet in zijn buurt. Dat was de belangrijkste eis van de Britse zanger Morrisey om te willen optreden op de Lokerse feesten. Naast een riante vergoeding, natuurlijk.
Dat gebod werd kniebuigend ingewilligd. In diepste dankbaarheid bijna –stof als manna.
De organisatoren plooiden als vlooien, geprangd tussen ruggengraat en cash. Het publiek zweeg stil, zwengelend, medeplichtig. En de andere artiesten, met Quorn op het bord? Achja, al langer aan de tiet van het management. Ze weten dus wat het is: gefermenteerde schimmel.
Vegetarisme –het nieuwe, nasale totalitarisme, blijkbaar. Met een stem ook die enkel zichzelf maar kan herhalen. Terwijl het enige dat ik kan denken, is: wanneer? Wanneer stopt hij met zingen?
De voormalige zanger van The Smiths? Eigenlijk een aftandse woudgod vol praatjes, gevangen in verloren eigenwaan. Bang om ooit zelf als slachtvee in de gehaktmolen van de geschiedenis te worden gedraaid. Angst voor de eigen dood, dus, vrees te sterven als een krom gekropen hond.
Zijn einde? In zijn ogen een nog groter beestenleed. En dat drama kunnen vergeten, is de verborgen agenda van zijn dictatoriale grillen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten